Dossier: Geschiedenis van Israel

De Israelische luchtmacht vernietigt de Iraakse kerncentrale Osirak, vlak voordat deze in bedrijf zal worden gesteld. Het bombardement, door acht F-16’s, wordt door vriend en vijand veroordeeld, maar naar later zal blijken heeft de Nederlandse Marine Inlichtingendienst MARID bij de operatie een ondersteunende rol gespeeld.

Na een periode van twee weken van intensieve artillerie- en raketbeschietingen van burgerdoelen aan Israels noordgrens bombardeert de Israelische luchtmacht op 17 juli op grote schaal PLO-doelen in Zuid-Libanon en Beiroet. Ook vanuit zee worden bombardementen uitgevoerd. Op 25 juli komt een staakt-het-vuren tot stand.

Tijdens een militaire parade ter gelegenheid van de Egyptische ‘overwinning’ op Israel in 1973 openen vier als militairen verklede terroristen van de Islamitische Jihad met automatische wapens het vuur op de tribune waar zich president Anwar Sadat bevindt. Naast Sadat worden nog tien andere personen gedood.

Israelische pantservoertuigen op de Libanese kustweg naar Beiroet.

Israel valt opnieuw Zuid-Libanon binnen, in een poging om de voortdurende raket- en artilleriebeschietingen op burgerdoelen in Noord-Israel te stoppen. De Israeli’s zuiveren Zuid-Libanon en rukken op tot in de Libanese hoofdstad Beiroet, waar de PLO zich heeft teruggetrokken. Ook de Syrische bezettingstroepen worden verslagen.
In de noordelijke en oostelijke sectoren vindt het Israelische leger aansluiting met zijn christelijk-Libanese bondgenoten Beiroet wordt van alle kanten omsingeld. Na een beleg van een maand gaat de PLO-leiding op 14 augustus akkoord met de eis dat de Palestijnse milities het land verlaten. Op 30 augustus vertrekken PLO-leider Arafat en zijn trouwste eenheden onder een internationaal vrijgeleide per schip naar Tunis. Enkele duizenden PLO-strijders (met verschillende nationaliteiten) blijven echter in Libanon achter, het merendeel van hen in de Palestijnse stadswijken van Beiroet: Sabra, Shatilla en Bourj Al-Brajnneh.
Het vertrek van de PLO-hoofdmacht wordt gevolgd door een wachtperiode waarin het Israelische leger niet alle delen van de Libanese hoofdstad bezet. Ook de Palestijnse stadswijken worden omsingeld maar niet ingenomen.
Op 14 september komt de nog maar net tot president gekozen christelijke leider Bashir Gemayel om het leven bij een bomaanslag. Twee dagen later trekken christelijk-Libanese strijdkrachten met toestemming van het Israelische opperbevel Sabra en Shatilla binnen onder het voorwendsel deze van achtergebleven terreurnesten te zuiveren. Er wordt echter een massaslachting aangericht, uit wraak voor de moord op Gemayel. Volgens Libanese bronnen komen bij de actie 474 mensen om het leven, het merendeel non-combattanten, maar ook Iraniërs, Syriërs, Pakistanen en Algerijnen. Israelische bronnen spreken overigens van hogere aantallen (800-900).
Een Israelische onderzoekscommissie oordeelt in 1983 dat de Israelische minister van defensie Ariel Sharon en de chef-staf van het leger Rafael Eitan indirect verantwoordelijk waren, omdat zij zich hadden moeten realiseren dat een bloedige wraakactie van de christenen voor de hand lag.

Premier Jitschak Shamir verwelkomt Ethiopische vluchtelingen in Israel.

In de periode tussen 21 november 1984 en 5 januari 1985 brengt Israel in het diepste geheim ruim achtduizend Ethiopische Joden vanuit Soedan over naar Israel.

Het beeld van de Palestijnse underdog overheerste tijdens de Eerste Intifada.

Een dodelijk verkeersongeval in de Gazastrook waarbij een Israelische vrachtauto betrokken is markeert het begin van de eerste Palestijnse volksopstand (‘intifada’) tegen het Israelische gezag op de West Bank en in de Gazastrook.
De opstand heeft een spontaan en massaal karakter, breid zich snel uit en houdt jarenlang aan. Een plaatselijk ‘leiderschap van de intifada’ geeft regelmatig opruiende pamfletten uit. Pas na verloop van tijd weet de in Tunis zetelende PLO de leiding over te nemen. De intifada houdt echter lang het karakter van een volksopstand, waarbij de anti-Israelische gewelddadigheden voornamelijk worden begaan met stenen, katapulten waarmee kogellagers worden afgeschoten, ijzeren staven en molotovcocktails.
In opdracht van de regering van nationale eenheid van Likoed en Arbeid grijpt het niet op politionele acties berekende Israelische leger steeds harder in, maar weet de onlusten niet te bedwingen. Vele honderden Arabieren en Joden komen tijdens de intifada om het leven.
Het imago van Israel wordt ernstig geschaad, terwijl de zaak van de underdog, de zware verliezen leidende Palestijns-Arabische bevolking, wereldwijd op steeds meer sympathie kan rekenen.
In het begin van de intifada wordt vanuit de Moslim Broederschap in Gaza de Islamitische Verzetsbeweging Hamas opgericht.

Voltreffer van een Scudraket op Haifa.

Tijdens de Golfoorlog worden Israelische steden in de kustvlakte bestookt met tientallen Iraakse langeafstandsraketten. Wonder boven wonder vallen er geen doden als gevolg van de raketinslagen. Op verzoek van de VS onthoudt Israel zich van het uitvoeren van vergeldingsaanvallen.
Nederland stationeert Patriot-batterijen in Israel die moeten helpen de Iraakse raketten te onderscheppen.

Met een luchtbrug brengt Israel in 36 uur tijd 14 duizend Ethiopische Joden over naar Israel.

De Conferentie van Madrid vindt plaats in de nasleep van de Golfoorlog en wordt gesponsord door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie. Het is een poging van de internationale gemeenschap om het Israelisch-Arabisch vredesproces nieuw leven in te blazen.

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties annuleert resolutie 3379 (1975) waarin zionisme als een vorm van racisme werd betiteld.